सरसर ही सर आली गं ।
तृषार्त धरणी न्हाली गं ॥धृ॥
आला सोसाट्याचा वारा ।
खग़ सावरती घरा ।
कडाडते वीज वरती गं ।
निवार्‍यास मी आले गं ॥१॥
झाल्या चिंब रानवाटा ।
ओथंबल्या तरूलता ।
मृदगंधीत होती वारे गं ।
पालटले रुप सारे गं ॥२॥
बैल जोडी उभी लांब ।
आता नको म्हणू थांब ।
माती लोणी झाली गं ।
बिजा जाग आली गं ॥३॥
किती जोराचा पाऊस ।
उतार नाही कोसों कोस ।
उरले दूर घर माझे गं ।
रडत तान्हुला असेल गं ॥४॥
पिक तरारून आले ।
वार्‍यासंगे हाले डोले ।
सुखात हे मन न्हाले गं ।
दंवात हळवे झाले गं ॥५॥
कवि: नरेंद्र प्रभू
http://prabhunarendra.blogspot.com/
http://prabhunarendra.blogspot.com/
यावरच्या 5 प्रतिक्रिया
मस्त काका, कविता वाचून माझ मन गावी शेतातून फिरून आल.
छान. लयबद्धता मस्त जमली आहे. शब्दांना पण एक मस्त नाद आहे. तान्हुल्यापाशीं मात्र मन थबकलें.
सुधीर कांदळकर
छान कविता... :)
कविता आवडली.
शेताच्या बांधावरची आठवण करून दिलीत..
टिप्पणी पोस्ट करा